اشعار

در خلوت یاران اثری بهتر از این نیست           در چله گرفتن ثمری بهتر از این نیست

ما خــم شراب از جگـر غوره گـرفتیم           در میکدۀ ما هـنری بهتر از این نیست

سـجـاده بـیاریـد که تا صبح نـخـوابـیـم            در بین سحرها؛ سحری بهتراز این نیست

مـا درد نگــفــتـیـم ولـی بـاز دوا کـرد            در شهر، طبیب دگری بهتر از این نیست

حـق داشـت بــنـازد پـدر پـیـر مـدیـنـه            درهیچ کجایی پسری بهتر از این نیست

گـفـتند جــواد است سـر راه نـشـسـتـیم            درجمع گدایان خبری بهتر از این نیست

پر کرد به اجـبار خـودش کیـسۀ ما را            درکوچۀ ما رهگذری بهتر از این نیست

گـفـتـنـد ســلامی بـده و زائـر او بـاش            دیدیم در عالم سفری بهتر از این نیست

پـس زائــر یـاریـم تـوکــلـت عـلـی الله

مـا عـبـد نـگــاریـم تـوکـلـت عـلـی الله

هـجـران تـو و تـیـغ بـلا فـرق نـدارنـد            در طرز شـهـادت شهـدا فـرق نـدارند

کافی است که پای تو به یک سنگ بگیرد           این گونه که شد سنگ وطلا فرق ندارند

ایـام طـفـولـیت تو عـیـن بـزرگی است            در مـعــجـزه، ایـام خـدا فـرق نـدارنـد

از رحـمت تـــو دور نـبـودند، سیـاهـن            وقـت کـرم تـو، فــقــرا فــرق نـدارنـد

پـائـین سـرسـفـره تو نـیز چو بـالاست            در خـانـۀ تو شــاه و گـدا فـرق ندارند

مـا کـار نـداریـم رضـا یـا که جــوادی            در مـذهـب مـا آیـنــه هـا فـرق نـدارنـد

تو آمـده ای تا که ســرآمــد شـده بـاشی
یکـبـار دگـر نیـز مـحـمـد شـده بـاشـی

بیمار شدن از من وعـیسی شدن از تو           لب تشنه شدن از من و دریا شدن از تو
در راه عـصای تو بیـان کرد: امـامی!           اعجاز عصا از تو و موسی شدن از تو
در مهد به اثبات خودت سعـی نـمودی           در کودکی ات این همه والا شدن از تو
چهل سال پدر؛ چشم به راه پسرش بود           حـالا یـکی یک دانـۀ بـابـا شـدن از تو
چشمان موفق به امید تو نـشـسته است           پس دست شفا از تو و بـینا شدن از تو
تـا زائـر سـرو قـد و بــالای تـو بـاشـد           جـانـم پــسـرم از پـدر و پا شدن از تو

بگــذار قــدم هــای تو را خـوب بـبـیـند
در قـامـت تو جـلـوۀ مـحـبـوب بـبـیـنـد

هـستـند کـریـمان دو عالـم سر خـوانت            یکـبـار نخـورده است گره کیسۀ نانت
اصلا حـرم شاه خـراسان حـرم توست           هر صحن که گشتیم در آن بود نشانت
انگار که گهـواره تو عـرش زمین بود            وقـتـی پــدر پـیـر تو می داد تــکــانـت
تکـبیر تو از داخل گهواره رسیده است           هــسـتـم اگـر امـروز مـسلــمان اذانـت
یکـبـار پـدر گـفـتـن تو گـر نـمی ارزید            صـد بـار نمی رفت به قـربـان زبـانت!
از چشم پدر دور مشو گرگ زیاد است            بر این پـدرت حـق بده باشد نگــرانت

در راه مـبـــادا قــدمـت خــار بــبـیـنـد
آن صورت چون برگ تو آزار ببـیـند 

ماهی ولی به چـشـم همه رو نمی شوی           عطری ولی روانه به هر سو نمی شوی

آهوی روسیاه و هوس ران رسیده است            یابن الرضا! تو ضـامن آهـو نمی شوی؟

جـایی نه گـفـته اند نه اینکـه نـوشـتـه اند            آقــای بــنــدگــان سـیـه رو نـمی شـوی؟

از کــودکی به فـکـر تـقـاس مـدیـنـه ای            تو بـی خـیـال قـصـۀ پـهـلـو نـمـی شـوی

باشد میـان خـون و رگـت شـور انتـقام            راضی به گریه در غـم بانـو نمی شوی

سلطان سپرده دل به غضب های حیدری ات            ارثیـۀ رضاست به تو قـلب مــادری ات

الا کرم ز تو مشـهــور یا امام جـواد            کـلام توست هـمه نـور یا امام جـواد

ائـمّه‌اند جــواد و تــوئی جـواد هـمـه            که گشته جود تو مشهور یا امام جواد

سزد ز لعل لب حضرت رضا ریزد            به مـدح تو دُر منــثـور یا امام جواد

اگر چه نزد شما آبـروی نیست، مرا            مکن ز درگه خود دور یا امام جواد

گـدایی‌ام به درت جـــز بهانه‌ای نبوَد            مراست وصل تو منظور یا امام جواد

به روی زائر تو بوسه می‌زند جبریل            به ذکر «سیعک مشکور» یا امام جواد

به کاظمینِ تو روی نـیــاز برده کلیم            سـلام می‌دهد از طـور یا امام جـواد

جحیم اگر تو نگاهش کنی حدیقۀ گل            بهشت بی تو کم از گور یا امام جواد

اگر چه ران ملـخ هم نـدارم ای مولا            مرا بخوان به درت مور یا امام جواد

قضا به حکم تو محکوم، ای ولیِ خدا            قـدر به امـر تو مأمـور یا امام جواد

لباس نور مرا بر تن از ولادت توست            گـنـاه، وصـلـۀ نـاجـور یا امام جـواد

خدا ثـنای تو را گفـته و چگـونه مرا            بـوَد ثـنـای تو مـقـدور یا امـام جـواد

لب تو داشت تبسّم، ولی دلت را بود            هـزارها غـم مـسـتـور یا امـام جـواد

ندید دختر مأمون جلال و قدر تو را            چو بود چشم دلش کـور یا امام جواد

شهادت تو در آن حجـره با لب تشنه            بـوَد تـجـسّـم عـاشـور یـا امـام جـواد

عـنایتی که شود روز حشر «میثم» هم            به دوسـتی تو محـشـور یا امام جواد

ای کرامت، سائل صحن و سرایت یا جواد          ای سلامت، جود بر جود و عطایت یا جواد

ای که بارد جود از دست گـدایت یا جوا          ای صـفـای دل حریم با صفـایت یا جواد

ای دوای دردمـنـدان خاک پـایت یا جـواد

دوست و دشمن کند مدح و ثنایت یا جواد

ای کرم داران، درم داران، گدای کوی تو          حـسن کلّ انـبـیا در طلعـت دلجـوی تو

خوی احمد، خوی حیدر، خوی زهرا، خوی تو          نخل طوبی سایه ای از قامت دلجوی تو

چشم خلقت، دست خلقت، روی خلقت، سوی تو

کـعـبـۀ جـان هـمـه دار الـولایت یـا جـواد

در جـمـال بی مـثـالت ای عـزیز مرتضی          می توان روی خدا را دید با چشم رضا

نیست خـالی آنی از نـور تـو دامان فـضا          حکمرانی می کنی هم بر قدر هم بر قضا

سجده آورده است بر خاک درت صبر و رضا

ای رضای حضرت حق در رضایت یا جواد

آفـتاب چـشم خـورشید ولایت کـیست؟ تو          آسمان جود و دریای عنایت کیست؟ تو

مشعل پـیـوسته تـابـان هـدایت کیست؟ تو          صورت حق را فروغ بینهایت کیست؟ تو

کلک صنع کبریا را طرفه آیت کیست؟ تو

جز خدا نتوان کسی گوید ثنایت یا جواد

کودکی بودی که نور از دانشت عالم گرفت          علم از فیض تو فیض عیسی مریم گرفت

دست حیرت بر لب خود زادۀ اکثم گرفت          دید در ظاهر تو طفلی رتبه ات را کم گرفت

پنجۀ نطق تو حلـقـوم ورا محکم گرفت

گشت مبـهـوت کـلام دلـربایت یا جـواد

پور اکثم لب چو بگشایی اسیرت می شود          قدرت مأمون عّباسی حقـیرت می شود

عـلـم مـدیـون کـلام دلـپـذیـرت می شود          نور هم پـروانۀ روی مـنـیرت می شود

هر نفس یک وحی از حیّ قدیرت می شود

وحی بارد از کـلام جانـفـزایت یا جواد

ای باب حـاجات همه ای قـبـلۀ مراد            نور الهُدی، ولیِّ خــدا، سید العِـــباد

خـیرالامم، محـیط کرم، آسمان جود            ابن الرضا، امام نهم، حضرت جواد

باب عـطا و مظهـر جـود خدا تویی

مولا تویی، امام تویی، مقـتـدا تویی

قـرآن بُوَد ز مدح و ثنای تو شمّه ای            جز مهر تو به گردن ما نیست ذمّه ای

بحر سه گوهری، گهر عرش بحر نور            کــل ائـمـه را تـو جـــواد الائــمه ای

روح رضا، روان رضا، در وجود توست

تا روز حشر جود اگر هست جود توست

دشمن خجل ز لطف و عطا و کرامتت            از کودکی به عـالـم خـلـقـت امامتت

از ماه عارضت شده شرمنده آفتـاب            دل برده از امام رضـا سرو قـامتت

آئـیــنــۀ جـلال و جـمـال مــحــمـدی

مـجــمــوعۀ تـمـام کـمـال مـحـمـدی

نامت ز کار خـلـق گـره بـاز می کند            علمت به سن کودکی اعجاز می کند

مأمون چو پی به قدر و جلال تو می برد            روحش ز تن برون شده پرواز می کند

برگرد شمع روی تو پروانه می شود

در حـیـرت کمال تو دیوانه می شود

علم تو را احاطه به ملک دو عالم است            ظرف وجود پیش عنایات تو کم است

با آن همه جواب مسائل که می دهی            لال از جواب مسئله ات ابن اکثم است

در کودکی به سـیـنه عـلوم پیـمـبرت

زانو زدند کل فـقـیـهان به محضرت